Η πόλη μόλις έχει ξυπνήσει. Άνθρωποι σιγά σιγά ξεπροβάλουν απ' τις πολυκατοικίες και με σχεδόν ρομποτικές κινήσεις κατευθύνονται προς διαφορετικούς προορισμούς. Έτσι κι εγώ, στις 7:45 βρίσκομαι έξω από την πολυκατοικία στην οποία διαμένω, στην οδό Παπάφη, έτοιμη να πάω για δουλειά. Κάνω το πρώτο βήμα και στα δεξιά μου το μπουγατσατζίδικο του Μ. Οι πρωινοί καθημερινοί πελάτες βρίσκονται εκεί και απολαμβάνουν το πρωινό τους. Τώρα πια έχω μάθει και τις φυσιογνωμίες τους. Ο χοντρούλης κύριος είτε με βροχή και χιόνι είτε με ήλιο πάντα κάθεται έξω στην γωνία και πίνει τον καφέ του. Κάνω ένα νεύμα για καλημέρα στους ιδιοκτήτες και συνεχίζω. Ακριβώς δίπλα ένα μικρό συνεργείο αυτοκινήτων. Οι κύριοι που το έχουν είναι πολύ ευγενικοί. Πολλές φορές παρκάρω το αμάξι ακριβώς μπροστά απ' το μαγαζί τους και επειδή με έχουν μάθει και γνωρίζουν τι ώρα φεύγω το πρωί για τη δουλειά, ποτέ δεν μου έχουν πει τίποτα. Παρακάτω είναι το «ψιλικάκι», μέσα κάθεται η ξανθιά κυρία που κάνει την πρωινή βάρδια. Μετά είναι ένα ακόμα μπουγατσατζίδικο, ένα ζαχαροπλαστείο και κάπου εκεί κοντά είναι και το αυτοκίνητο μου. Μπαίνω μέσα και ξεκινάω για τη δουλειά. Είμαι πάνω στην Παπάφη, στο φανάρι στρίβω δεξιά στην Κλεάνθους και στο επόμενο φανάρι στρίβω αριστερά στην Παπαναστασίου. Ακριβώς στην στροφή βρίσκεται ένα από τα υποκαταστήματα της αντιπροσωπείας αυτοκινήτων στην οποία δουλεύω. Δεν έχει ανοίξει ακόμα, είναι νωρίς. Συνεχίζω ευθεία μέχρι να φτάσω στην Χαριλάου. Στην πορεία λίγο μετά την Μ. Μπότσαρη έχει διάφορα μαγαζάκια (σούπερ μάρκετ, φούρνοι, ζαχαροπλαστεία, μπουγατσατζίδικα κλπ) και εκεί καμιά φορά μπορεί να δω την Κ. - συνάδελφο απ' την δουλειά - η όποια όλο και κάτι αγοράζει από αυτά τα μαγαζάκια. Στο φανάρι της διασταύρωσης με Π. Συνδίκα βρίσκεται ένα σούπερ μάρκετ στο οποίο σχεδόν κάθε πρωί περιμένουν ένα σωρό άνθρωποι απ' έξω για να ανοίξει. Ίσως έχει καλές προσφορές το σούπερ μάρκετ και πάνε στο άνοιγμα για να προλάβουν. Συνεχίζω και φτάνω Χαρίλαου. Περνάω μπροστά απ' το γήπεδο Άρη Βελουχιώτη, των αιώνιων «εχθρών». Ρίχνω μια κλεφτή ματιά προς τα δεξιά και συνεχίζω. Στον επόμενο κάθετο δρόμο, στην οδό Βούλγαρη, στρίβω δεξιά. Εκεί πάνω στην στροφή, παντός καιρού, στέκονται διάφοροι άνθρωποι, κυρίως αλλοδαποί, και περιμένουν για το μεροκάματο. Περιμένουν και περιμένουν μήπως και σταματήσει κάποιος και τους δώσει δουλειά. Τους προσπερνώ και στη μεγάλη διασταύρωση πιο κάτω, με Εγνατία, στρίβω αριστερά. Περνώ κάτω από την γέφυρα και συνεχίζω ευθεία στον δρόμο για Χαλκιδική. Προς τα εκεί είναι και η αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στην οποία εργάζομαι. Ανάμεσα σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο και ένα μεγάλο κατάστημα επίπλων.

Είναι 4 και μισή και επιτέλους έφτασε η ώρα να επιστρέψω σπίτι μου, μετά από μια κουραστική ημέρα στην δουλειά. Η επιστροφή είναι σχεδόν ίδια. Ακολουθώ και πάλι τον δρόμο της Χαλκιδικής αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση, για Θεσσαλονίκη. Μπαίνω στην Εγνατία, περνώ την Βούλγαρη, την 25ης Μαρτίου και στην Π. Συνδίκα στρίβω δεξιά και αμέσως αριστερά στην Καρακάση, η οποία με βγάζει στην Μ. Μπότσαρη. Στο φανάρι εκεί αριστερά στην Παπαναστασίου και αμέσως δεξιά για να ξανάβγω στην Καρακάση, η οποία με οδηγεί στην Παπάφη. Δεν απέχω πια πολύ απ' το σπίτι. Έως το φανάρι Παπάφη με Κλεάνθους δεν μου έχει τραβήξει τίποτα την προσοχή, εκτός αν γίνει κάτι στον δρόμο. Πάντα όμως στο φανάρι Παπάφη με Κλεάνθους, στα αριστερά βρίσκεται μια γκαλερί και πάντα μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Κάθε φορά που σταματάω στο φανάρι, περιμένοντας να γίνει ξανά πράσινο, κάθομαι και παρατηρώ τους πίνακες. Μέχρι πρόσφατα υπήρχε ένας πίνακας που μοιάζει να τον έχει κάνει μια γνωστή μου ζωγράφος. Κάποιοι πίνακες μου αρέσουν και κάποιοι άλλοι όχι. Μερικές φορές αν μου αρέσει κάποιος πίνακας, φαντάζομαι να τον έχω κρεμασμένο σ' έναν απ' τους τοίχους του σπιτιού μου.

Πράσινο!!!! Σε ένα λεπτό είμαι σπίτι. Επιτέλους!!!