η πόλη έχει κατασκευαστεί μου φαίνεται στη μνήμη μου ως μια διαδικασία σύγκρισης με ένα βασικό πρότυπο, έναν λειτουργικό χωρικό ιστό, που είναι η διαδρομή που σχεδίασα. είναι η διαδρομή που ποτέ δεν απέφυγα να κάνω, είναι η βασική αντιληπτική σχέση μου με την πόλη. είναι βασική γιατί, όσο καταλαβαίνω, αυτό προσφέρθηκε από την πρώτη στιγμή σε μένα από το εγγύς περιβάλλον την πόλης. Τα κυρτά δέντρα, τι δέντρα να είναι άραγε, που δίνουν σχήμα στις πολυκατοικείες της Παπάφη. Παράλληλα στην πανεπιστημιούπολη, παράλληλα στην πανεπιστημιακή ζωή, αυστηρά, ωραία κτίρια, out of context. Μετά, μικρές, λοξές στροφές και πολλά στενά περάσματα. Αυτό είναι το κέντρο. Πιο ψηλές αλλά ίδιες πολυκατοικίες. Αλλά επίσης πλατιά, μωβ και βυσινί νεοκλασσικά. Υπάρχει μια αίσθηση σκοπού. Και επιτέλους φανερά πράγματα. Η αναφορά είναι βέβαια ο Λωτός, που τον συνδέω με το άνοιγμα προς την Αγία Σοφία. Που επιτέλους κοιτάω προς τα πάνω. Για περισσότερη ώρα. Και βλέπω από που έρχεται η βροχή της Θεσσαλονίκης. Πριν τη θάλασσα, μια ματιά στις εφημερίδες. Τί περιγράφουν και πού συμβαίνουν τα νέα δεν ξέρω, γιατί θα πάρω τον ίδιο δρόμο πίσω. περνώντας από το σταθμό της ιατρικής. και όλα αυτά τα βλέπεις όταν ξημερώνει. τα καταλαβαίνεις χρόνια μετά. πριν την αναγνώριση σχηματισμών, πριν από τον εντοπισμό της προσοχής σε συγκεκριμένες περιοχές και ιδιότητες, αυτή η διαδρομή είναι αυτό που τα αισθητηριακά μου όργανα λένε. από το σπίτι στην αριστοτέλους. πριν τη σύγκρουση με τα αντικείμενα. ο εαυτός μου εφοδιασμένος με πληροφορίες, πριν μπουν σε έννοιες. και πριν βέβαια φύγω.