rePLACE THESSALONIKI > Θεσσαλονίκη: η θάλασσα η σταθερά και η πόλη η κινούμενη άμμος

Αριστερά μου το Κέντρο Ιστορίας σήμερα στην Πλατεία Ιπποδρομίου, το ιπποδρόμιο στα ρωμαϊκά χρόνια, πρώην πολυκατοικία του '60 και μέχρι την κατάρρευσή της στο μεγάλο σεισμό της πόλης το 1978

Στενό Αιμιλιανού Γρεβενών, μικρός πεζόδρομος με μια μικρή ανησυχία αναζήτησης ταυτότητας στο σήμερα και στο μέλλον (ποδήλατα..)

Πλατεία Ναυαρίνου, Λουτρά των ανακτόρων του Γαλέριου στην Πλατεία Ναυαρίνου, τότε κοντά στη θάλασσα, σήμερα όαση φροντισμένης ανάδειξης της ιστορίας.

Δημητρίου Γούναρη, στο βάθος η θέα της θάλασσας, σε ήπια παρενόχληση αυτή τη στιγμή

Ισαύρων, την ακολουθώ γιατί μου φαίνεται ότι κόβω δρόμο αλλά κυρίως γιατί μου αρέσει ο μικρός αυτός πεζόδρομος που τείνει σήμερα να διαμορφώσει χαρακτήρα με ζωντανή και δημιουργική ισορροπία, ανάμεσα στην κοινωνική ανάπαυλα των καφέ-μπαρ και στην κοινωνική/ατομική δημιουργία νέων ανθρώπων με μεράκι που κατασκευάζουν, ανακυκλώνουν και πωλούν, παράλληλα στα επιζώντα βιβλιοπωλεία, τα σιδηρικά-χρώματα που παρά την κρίση αναδύθηκαν από το υπόγειο στο ανώγειο, το ταραγμένο από τους σεισμούς κτίριο που σήμερα εκπέμπει ωραιότατους ήχους μουσικών ασκήσεων, το τόσο γρήγορα παρηκμασμένο κτίριο του δικηγορικού συλλόγου...

λίγα βήματα στη Βύρωνος με την Εθνική τράπεζα στη στροφή της Διαγωνίου που γίνεται ακόμα πιο εναγώνια από την επικυριαρχία του νέου σόσιαλ φασόν "de luxe"

στην Τσιμισκή με το μεγαλείο της λεωφορειογραμμής στην πλήρη εφαρμογή της....και

ξαφνικά στην πρόσφατα φροντισμένη Χρυσοστόμου Σμύρνης το μεγαλείο με το άνοιγμα στη θάλασσα (έτσι και όταν δεν έχει αυτοκίνητα θα μπορούσε ακόμη και σήμερα μία μαμά από μπαλκόνι της Τσιμισκή να παρακολουθεί το παιδάκι της να ψαρεύει στην παραλία, όπως κάποτε έκανε η μαμά του Κ.Ζ. στα τέλη της δεκαετίας του 50)

αλλιώτικο το άνοιγμα στη Μητροπολίτου Ιωσήφ με τα αυτοκίνητα...

Κούσκουρα με τη λοξή χάραξη και τα της μητρόπολης εκεί που θα περίμενα τη θάλασσα

Αγίας Σοφίας με το άνοιγμα να πλαταίνει και τη θάλασσα να "ανεβαίνει"

Καρόλου Ντηλ, η σύμπτωση της στιγμής της φωτογράφισης, αποτύπωση της βίας σε μάτια, αυτιά, όσφρηση, αναπνοή...Μα πού πήγε η θάλασσα;

και η άμμος κινείται... αν τα σημεία στίξης για συνενοήσεις, ραντεβού κλπ. ήταν κάποια μαγαζιά στην Τσιμισκή τώρα με τόσα λουκέτα ή μετακινήσεις πώς και πού θα βρεθούμε;

Πλατεία Αριστοτέλους, το άνοιγμα στη θάλασσα, η παρηγοριά μου (για ό τι συνθλίβει την παρηγοριά αυτή στη δόμηση ή την απο-δόμηση του δημόσιου χώρου και του κτισμένου περιβάλλοντος ομιλούν άλλοι, ειδικοί επί του θέματος..)

εδώ ανάπαυλα πλησιάζοντας επιτέλους τη θάλασσα,

το υγρό που με γειώνει, που ανεξάντλητα διευρύνει τα όρια μου όταν αυτά στενεύουν και υδατώνει την ψυχική μου ανθεκτικότητα όταν αυτή απειλείται από αφυδάτωση. Νομίζω όχι μόνο τη δική μου αλλά και όσων κατοίκων αυτής της πόλης παραμένουν με σχετική resilience εδώ...

"Ωστόσο, αληθεύει ότι η κινούμενη άμμος περιορίζει σημαντικά τη δυνατότητα της κίνησης και απαιτείται συνήθως μεγάλη δύναμη για να βγει κάποιος από αυτήν. Αυτό μπορεί να οδηγήσει έμμεσα στο θάνατο αυτόν που θα πέσει μέσα: δεν είναι η ίδια η άμμος που σκοτώνει, «καταπίνοντάς» τον ολόκληρο, αλλά οι συνθήκες που δημιουργούνται για όποιον κολλήσει σε αυτήν, καθώς γίνεται ευάλωτος σε άλλους κινδύνους, όπως έκθεση στον ήλιο, αφυδάτωση, πείνα ή τυχόν επιστροφή παλίρροιας, αν είναι σε παραλία." (wikipedia, http://tinyurl.com/6vhgewe)

Γι᾽αυτό ας προσέχουμε και ας προσέχουν...