Συνήθως πρωί, ξεκινώ από το σπίτι μου στο κέντρο της πόλης, δίπλα στη θάλασσα, δίπλα στην παλιά θαλάσσια πύλη, το μνημείο των σαλονικιών εβραίων, το βυζαντινό λιμάνι, το τείχος… εκεί που θα γίνει κάποτε μιά στάση της θαλάσσιας συγκοινωνίας, εκεί που πριν λίγα χρόνια είχε τραμ, πεζούς, γιωτ, καΐκια, βάρκες και παιδιά που ψαρεύαν…

Θέλω να πω ότι σε κάθε σημειο με συντεταγμένες Χ Ψ Ζ αυτό που μετά το ονόμασαν τζι-πι-έσ η γκούγκλ έρθ υπάρχουν πολλές εκδοχές μέσα στα χρόνια… Ι928, 1942, 1948, 1966, 1989, 2004, 2008 κ.ο.κ. για να αναφέρουμε μερικές απο τις πιο σημαντικές καμπές… μέσα στο εικοστό αιώνα μόνο. Αν προσθέσει κανείς προσωπικές μνήμες, σκηνές απο ταινίες που γυρίστηκαν, λίγους από τους προηγούμενους αιώνες και τι συμβαίνει στα τρία, πέντε ή οκτώ μέτρα κάτω από το σημερινό οδόστρωμα, τότε το βραχυκύκλωμα μνήμης είναι ακαριαίο…

Γι΄ αυτό ξαναγυρνάμε στην αρχή. Συνήθως πρωί, ξεκινώ απο το σπίτι μου για να πάω περπατώντας από το δυτικό τείχος, διασχίζοντας το παραθαλάσσιο και μετά το ανατολικό, στο συντριβάνι. Από το σπίτι μέχρι τη δουλειά μου, στο πανεπιστήμιο. Πρώτες ενδείξεις θερμοκρασία, χρώμα της θάλασσας, ήλιος, συννεφιά ή βροχή, σχέση θάλασσας και ουρανού, θέα των απέναντι βουνών, κυκλοφορία αυτοκινήτων, ποδηλάτων και πλοίων, βιασύνη ή όχι… Από το σύνολο των παραπάνω βγαίνουν οι απόφασεις για ντύσιμο, ποδήλατο ή πόδια, βόρεια ή νότια, ταχύτητα, μικρές ή μεγάλες δουλειές καθ' οδόν, μικρές στάσεις ή συναντήσεις.

Το βόρειο δρομολόγιο περιλαμβάνει το γραμματοκιβώτιο, το μπαράκι της γωνίας, το περίπτερο, τον κουλουρτζή, την πλατεία Αριστοτέλους, λογαριασμούς ΟΤΕ ή ΔΕΗ, την Τσιμισκή ή την Εγνατία, την Παλαιών Πατρών ή την Διαγώνιο, διάφορες παρατηρήσεις ή καλημέρες ή επισημάνσεις καθ' οδόν…

Η εξέλιξη των περιπτέρων, μαγαζιά που κλείνουν, μηχανές πάνω στα πεζοδρόμια, καταστροφές της χθεσινής μέρας, συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους, αυτοκίνητα πάνω σε πεζοδρόμια, διαβάσεις και γωνίες, τραπεζάκια και σόμπες και άλλα πάνω στο δημόσιο χώρο των πεζών, μικροπωλητές και ζητιάνοι, μικρά νέα μαγαζιά που ανοίγουν και ψωνίζω κάτι καθημερινό, η εξέλιξη των ανασκαφών…

Το Ιπποδρόμειο με τα πλατάνια, με διάφορα σημεία ενδιαφέροντος, μικρή ή μεγάλη στάση πάνω από την ανατολικη κερκίδα του βυζαντινού ιπποδρόμου, η γωνία Πρίγκηπος Νικολάου και Μπουλβάρ Χαμιδιέ, το παλιό σπίτι, το Μακεδονικόν, τα φροντιστήρια Σταυριανίδη, το μπακάλικο του κύριου Ωνάση, η αστυνομία του Μήτσου, τα φλιπεράκια και τα μπιλιάρδα, τα φωτογραφεία και φωτοτυπεία του δρόμου, η πολεοδομία, το σημείο που βγαίνουμε εκτός των τειχών…

Το συντριβάνι, σημείο τομής, όριο της πόλης, ανατολικη πύλη της Εγνατίας, το γλυπτό του Ζογγολόπουλου με ανόητα γκράφιτι,το εβραϊκό νεκροταφείο, το άχρηστο παλιό μετρό, η "τρύπα του Κούβελα", η σκεπασμένη ανασκαφή της χριστιανικής ανασκαφής, το κακοποιημένο πανεπιστήμιο, Θεολογική σχολή…

Η Διεθνής Έκθεση, τα όρια του ασύλου, τα κατεχόμενα… Ο παλιός πεζόδρομος, τα κάγκελα του ασύλου, η βιβλιοθήκη, το κτίριο διοίκησης, κατειλλημένο συνήθως, ο παλιός συνοικισμός της Αγίας Φωτεινής, ορατά και αόρατα, παλίμψηστα και ένθετα, η πέμπτη και χειρότερη όψη του κακοποιημένου αμφιθεάτρου, η σήμερα κίτς είσοδος της Πολυτεχνικής του Καραντινού…

Άλλες μέρες επιλέγω το νότιο ή το δυτικό δρομολόγιο. Οι επιστροφες των τριών ή και περισσοτέρων δρομολογίων είναι εντελώς διαφορετικές με άλλο φωτισμό, ρυθμό και διάθεση, άλλο τάιμινγκ…