Βγαίνω με βήμα ταχύ απο τα σημεία που υπάρχουν πολυκατοικίες. Άλλοτε κατεβαινω στη θάλασσα, άλλοτε περπατώ μέσα από το πάρκο. Το βήμα μου γίνεται πιο αργό. Κοιτάζω τη θάλασσα, μέχρι όπου επιτρέπει ο ορίζοντας να φτάσει το μάτι μου. Όταν ξεπροβάλλει ο Όλυμπος νομίζω κάθε φορα ότι ονειρεύομαι ή ζω σε παραμύθι. Άλλες φορές πάλι χαζεύω τις φυλλωσιές των δέντρων, αγναντεύω τον Λευκό Πύργο, έχω την αίσθηση ότι είμαι εκεί όπου ανήκω. Σταματάει η γκρίνια μέσα μου, αναπνέω βαθιά και μπορώ να συνεχίσω τη μέρα.