Η διαδρομή μου είναι από την αρχή έως το τέλος ενός δρόμου, της Φιλίππου. Ξεκινάει από ένα πολυπολιτισμικό σχολείο, που σφραγίζει εμβληματικά το παρόν της πόλης, και προχωρεί, μέσα από άδεια μαγαζιά, περνώντας από τις παρυφές των παλιατζίδικων, όπου οι "ξένοι" φοιτητές της εποχής μου προμηθευόμασταν τα απαραίτητα για να εξοπλίσουμε το σπίτι μας, προς την πλατεία Αριστοτέλους. Εκεί, από την αριστερή πλευρά έχεις τη ρωμαϊκή αγορά με την εντυπωσιακή στοά και τα μικρομάγαζα εκείνης της εποχής και από τη δεξιά τα "υπαίθρια" μικρομάγαζα των σημερινών ξένων με όλων των ειδών τις αγοραπωλησίες, από λαθραία τσιγάρα, ναρκωτικές ουσίες, τζόγο, ανθρώπινα σώματα πλαισιωμένα από περιττώματα σκύλων ράτσας και αδέσποτων. Στη συνέχεια, λοξά κοιτώντας προς τα αριστερά, συναντάς το σχολικό κτίριο του Πικιώνη, το Πειραματικό σχολείο του Πανεπιστημίου, στριμωγμένο και χαμένο μέσα στις πολυκατοικίες, για να πλησιάσεις το βυζαντινό ναό του αγίου Παντελεήμονα με την υπέροχη, παλαιϊκή αυλή του με πηγάδι. Εκεί, κατά την αναστήλωση ύστερα από τους σεισμούς, σε μια κόγχη του ναού, ένας εργάτης, που είχε φτιάξει αυτοσχέδια εργαλεία για την απόξεση και την αποκατάσταση των τοίχων, βρήκε θαμμένα εργαλεία ενός μάστορα της εποχής που χτιζόταν ο ναός πανομοιότυπα με αυτά που είχε εφεύρει ο ίδιος. Προχωρώντας πλησιάζεις τη Ροτόντα, το περίβολο, τον τελευταίο εναπομείναντα μιναρέ και τις μνήμες από το σπασμένο πιάνο του Σάκη Παπαδημητρίου από τους ακραιφνείς πιστούς, ως ένδειξη τιμωρίας για τη βεβήλωση του "ναού".

Ο δρόμος είναι μια ευθεία, η ιστορία πάει κι έρχεται, σχολιασμένη από την κυκλική, εποχιακή μεταβολή των ακακιών που σε συνοδεύουν σε όλη τη διαδρομή, σκιάζοντας το δρόμο το καλοκαίρι και κοσμώντας τον με τα γυμνά κλαδιά τους το χειμώνα.